In het kort: mijn Verhaal I

Mijn naam is Markjan. Ik ben een 55-jarige voormalig ondernemer die in twee giftige huwelijken alles kwijtraakte wat de ondernemingen hadden opgebouwd. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik in beide huwelijken zelf ook fouten heb gemaakt maar de manier waarop ik besodemieterd ben, heeft zulke wonden en woede nagelaten dat ik uiteindelijk iets moest doen om al die negativiteit om te zetten in iets opbouwends.

Dit is het geworden - een mooie website met een programma om lotgenoten te helpen waar dat kan. Uit mijn tijd als welgestelde zakenman heb ik onthouden dat goed advies het geld altijd waard is. Ik heb dat goede advies nu voor jou en ik weet dat het goed is want als ik dit allemaal vooraf had geweten had het mij miljoenen euro's bespaard!

Een groot deel van mijn ervaringen en tips zijn gratis en ik zou zeggen: maak er gebruik van! Voor meer gedetailleerde en toegespitste advisering bied ik diverse mogelijkheden aan; Via e-mail, Skype of zelfs bijstand op locatie. Van Terneuzen tot Tel Aviv, van Hong Kong tot San Francisco. Ik ben er voor je als je dat wilt. Het is mijn missie geworden mannen (ook vrouwen) te helpen om hen zoveel mogelijk emotionele en financiële ellende te besparen.

Hoewel ik in de andere blogs op deze site uitgebreid vertel over mijn giftige huwelijken en de dodelijk ziekte die mij al vroeg had kunnen vellen, wil ik in deze blog een beknopt overzicht geven voor de lezer die tot hier gekomen is en nog niet weet of hij zal blijven.

Het staat je vrij om weg te klikken maar als je nog even verder leest, kom je misschien ervaringen tegen die je herkent. Is het dan niet tijd om daar iets mee te doen?

Voordat ik mijn eerste vrouw ontmoette had ik een serie vriendinnetjes. Meestal voor langere tijd, soms tot even samenwonen aan toe. Ik was nooit echt een player hoewel er genoeg one-night stands zijn geweest. Eigenlijk heel normaal allemaal.

Vanaf mijn 22e was ik ondernemer. In het begin met mijn goede vriend Peter en kort nadat hij in 1994 besloot terug te gaan naar zijn oude baas, kwam de eerste grote order.

In het najaar van datzelfde jaar ontmoette ik mijn eerste vrouw, Omber. David, mijn oudste zoon, kwam in 1996. Mijn bedrijf groeide hard en kort tevoren waren we getrouwd om alles goed te regelen voor David. We trouwden in gemeenschap van goederen. Ik kom uit een familie waar je elkaar 100% kunt vertrouwen en ik heb het niet in me om iemand te bedonderen. Ik wist zeker dat dit huwelijk voor altijd was en daarbij kwam er inmiddels zoveel geld binnen dat bij een eventuele scheiding de helft ook goed genoeg was.

Enfin, veel tekst om aan te geven dat ik er met heel bewust instapte. Het was natuurlijk allemaal Ombers idee want als ik het notariële document teruglees staat er duidelijk in dat haar verzameling boeken uitgesloten was van de gemeenschap. Mijn boeken en lp's niet, laat staan mijn bedrijf en mijn appartement enzoverder.

David groeide op tot een pientere, levenslustige knaap en ik was dol op hem! De onderneming groeide hard door en we kochten een grote villa net buiten de stad. Ik nam Ombers broer Kjeld en enkele van zijn vrienden aan om me te helpen met mijn bedrijf. We hadden toen meerdere grote klanten in Europa en de kleerhangers kwamen met containers tegelijk uit China, want dat was in die tijd het nieuwe productieland.

We leefden erop los en lieten de villa in 2004 voor ruim een half miljoen euro verbouwen, precies het bedrag dat ik er twaalf jaar later bij de gedwongen verkoop voor kreeg. Maar in 2004 was de toekomst nog zonnig.

Unsplash - by Fran Hogan

In 2007 werd er in mijn hoofd een "giant aneurysm" ontdekt -lees de blog "Doodziek" als je meer wilt weten- en stond het leven helemaal op z'n kop! Uiteindelijk heb ik het overleefd maar het heeft wel wat gekost! Na de tweede, succesvolle, operatie was ik niet meer hetzelfde. Mijn drive om altijd maar meer te verdienen en meer te willen bezitten was sterk verminderd en mijn gevoel voor humor was veranderd. Omber vond dat maar niets en liet me letterlijk links liggen: ik kreeg geen aandacht meer. In het voorjaar van 2008 gebruikte ze een non-issue als reden om te willen scheiden.

Ze had met onze notaris Marco Mijn naam is Markjan. Ik ben een 55-jarige voormalig ondernemer die in twee giftige huwelijken alles kwijtraakte wat de ondernemingen hadden opgebouwd. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik in beide huwelijken zelf ook fouten heb gemaakt maar de manier waarop ik besodemieterd ben, heeft zulke wonden en woede nagelaten dat ik uiteindelijk iets moest doen om al die negativiteit om te zetten in iets opbouwends.

Dit is het geworden - een mooie website met een programma om lotgenoten te helpen waar dat kan. Uit mijn tijd als welgestelde zakenman heb ik onthouden dat goed advies het geld altijd waard is. Ik heb dat goede advies nu voor jou en ik weet dat het goed is want als ik dit allemaal vooraf had geweten had het mij miljoenen euro's bespaard!

Een groot deel van mijn ervaringen en tips zijn gratis en ik zou zeggen: maak er gebruik van! Voor meer gedetailleerde en toegespitste advisering bied ik diverse mogelijkheden aan; Via e-mail, Skype of zelfs bijstand op locatie. Van Terneuzen tot Tel Aviv, van Hong Kong tot San Francisco. Ik ben er voor je als je dat wilt. Het is mijn missie geworden mannen (ook vrouwen) te helpen om hen zoveel mogelijk emotionele en financiële ellende te besparen.

Hoewel ik in de andere blogs op deze site uitgebreid vertel over mijn giftige huwelijken en de dodelijk ziekte die mij al vroeg had kunnen vellen, wil ik in deze blog een beknopt overzicht geven voor de lezer die tot hier gekomen is en nog niet weet of hij zal blijven.

Het staat je vrij om weg te klikken maar als je nog even verder leest, kom je misschien ervaringen tegen die je herkent. Is het dan niet tijd om daar iets mee te doen?

Voordat ik mijn eerste vrouw ontmoette had ik een serie vriendinnetjes. Meestal voor langere tijd, soms tot even samenwonen aan toe. Ik was nooit echt een player hoewel er genoeg one-night stands zijn geweest. Eigenlijk heel normaal allemaal.

Vanaf mijn 22e was ik ondernemer. Eerst met mijn goede vriend Peter en kort nadat hij in 1994 besloot terug te gaan naar zijn oude baas, scoorde ik de eerste grote order.

In het najaar van datzelfde jaar ontmoette ik mijn eerste vrouw, Omber. David, mijn oudste zoon, kwam in 1996. Mijn bedrijf groeide hard en kort tevoren waren we getrouwd om alles goed te regelen voor David. We trouwden in gemeenschap van goederen. Ik kom uit een familie waar je elkaar 100% kunt vertrouwen en ik heb het niet in me om iemand te bedonderen. Ik wist zeker dat dit huwelijk voor altijd was en daarbij kwam er inmiddels zoveel geld binnen dat bij een eventuele scheiding de helft ook goed genoeg was.

Enfin, veel tekst om aan te geven dat ik er met heel bewust instapte. Het was natuurlijk allemaal Omber's idee want als ik het notariële document teruglees staat er duidelijk in dat haar verzameling boeken uitgesloten was van de gemeenschap. Mijn boeken en lp's niet, laat staan mijn bedrijf en mijn appartement enzoverder.

David groeide op tot een pientere, levenslustige knaap en ik was dol op hem! De onderneming groeide hard door en we kochten een grote villa net buiten de stad. Ik nam Omber's broer Kjeld en enkele van zijn vrienden aan om me te helpen met mijn bedrijf. We hadden toen meerdere grote klanten in Europa en de kleerhangers kwamen met containers tegelijk uit China, want dat was in die tijd het nieuwe productieland.

We leefden erop los en lieten de villa in 2004 voor ruim een half miljoen euro verbouwen, precies het bedrag dat ik er veel later bij de gedwongen verkoop voor kreeg. Maar in 2004 was de toekomst nog zonnig.

Unsplash - by Fran Hogan

In 2007 werd er in mijn hoofd een "giant aneurysm" ontdekt -lees de blog "Doodziek" als je meer wilt weten- en stond het leven helemaal op z'n kop! Uiteindelijk heb ik het overleefd maar het heeft wel wat gekost! Na de tweede, succesvolle, operatie was ik niet meer hetzelfde. Mijn drive om altijd maar meer te verdienen en meer te willen bezitten was sterk verminderd en mijn gevoel voor humor was veranderd. Omber vond dat maar niets en liet me letterlijk links liggen: ik kreeg geen aandacht meer. In het voorjaar van 2008 gebruikte ze een non-issue als reden om te willen scheiden.

Ze had met onze notaris Marco Reijntjes uit Alkmaar (zijn echte naam, ik ben nog steeds boos) al eerder, zo bleek, een scheidingsconvenant opgesteld maar deed het lijken alsof ik kon beslissen: Haar het huis geven of een half miljoen euro. In beide gevallen ook een forse alimentatie voor haar en David.

Ze wist dat het huis mijn lieveling was en dat ik me nooit zorgen maakte om geld want het zou, zo dacht ik, blijven komen en alleen maar meer worden. Ze had me intussen het idee gegeven dat de breuk allemaal mijn schuld was. Zo was het in twaalf jaar huwelijk altijd geweest; hoe zeker ik ook wist dat het aan haar lag; ik werd suf geluld en murw gebeukt tot ik sorry zei.... Het gemene daarvan is dat je familie en vrienden hun respect voor je verliezen omdat zij allemaal zien waar het probleem werkelijk ligt . En jij verdedigt haar maar. Je gelooft er zelf in!

In ieder geval, in mijn verbouwereerde stemming koos ik voor het huis. Natuurlijk had ik op dat moment moeten zeggen dat we het er nog over zouden hebben want zulke ingrijpende beslissingen neem je samen en pas na gedegen advies en overleg. Grote fout van mij!

We zouden een week later naar Las Vegas gaan, alles was al eerder geboekt en betaald. Daar had ze geen zin meer in. Ik boekte haar ticket om op naam van goede vriend Jelmer en een paar dagen later gingen hij en ik met de KLM op weg naar mijn doem: huwelijk 2. (lees de ijzingwekkende details in de blog over Sella)

Unsplash - by Mika Baumeister

Ik probeer dit kort te houden maar soms weid ik toch uit. Als tekst goed is verplaats ik die naar een andere blog om daar verder uit te werken en begin ik hier opnieuw.

In Las Vegas was ik de ideale prooi voor een golddigger; een welgestelde, vrij jonge man van 43, nog wat wazig in het herstel van een levensbedreigende aandoening en zojuist verlaten door zijn vrouw. En in de markt, want dat was ik. Niet voor een nieuwe vrouw, per se. Geen seks, per se, maar een lief luisterend oor en een stevige knuffel van een zachte, mooie vrouw. Dat had ik in mijn hoofd, zojuist aangekomen in mijn favoriete Amerikaanse stad.

Twee uur later had ik een date voor de volgende dag. Een frisse 29-jarige Israëlische, die al een tijdje werkte in de VS en wanhopig op zoek bleek te zijn naar een "man met karakter".