Eerste huwelijk: Omber IV

Het was een heerlijke vakantie. van een dag of 5 a 6 want langer kon niet in die tijd. Er was de zaak die om aandacht vroeg maar ook misten we David heel erg. Hij logeerde meestal bij mijn vader en moeder en vermaakte zich dan geweldig. Als we even belden (nog steeds best prijzig in die tijd en Skype had je nog niet) had de jongeman nauwelijks tijd voor ons. "Hoe gaat het? Nou, goed...doeg!" Herkenbaar voor veel ouders, denk ik. Mijn jongste twee moeten van hun moeder elke week een keertje bellen en zo'n gesprek gaat precies hetzelfde... Het is gewoon te abstract voor kinderen: telefoneren zegt ze weinig. Als ouder heb je er niet veel aan.

Foto van Unsplash

Die eerste businessclass trip was een succes en er kwamen er meer. We probeerden jaarlijks zo'n gokreisje te maken en het is ook wel eens twee keer per jaar gelukt. Na die grote suite in Treasure Island volgden nog mooiere suites in onder andere The Venetian, Palazzo en Wynns.

De laatste keer dat ik in Vegas was is alweer 7 jaar geleden en dat is jammer. Heerlijke stad, van alles te zien en bijzondere mensen! Gevalletje bucket list.

Terug naar het begin van deze eeuw: in 2000 kochten we de villa in Sint Pancras bij Alkmaar. Ruim een miljoen gulden; we hadden nooit gedacht dat dat er voor ons in zat en ik was heel blij met het nieuwe huis. Eindelijk vrijstaand, eindelijk de ruimte! De vorige bewoner was een zonderlinge alternatief genezer die aan de voorzijde van het huis een wachtkamer en behandelkamer had gecreëerd. Deze ruimtes werden nu het kantoor van mijn bedrijf. Hier werkte ik samen met de broer van Omber en Bob, een vriend van hem.

In het voorjaar van 2002 werd in het dorp een jongetje doodgereden toen hij geen zin had om te wachten bij de spoorbomen en een maand later werd Pim Fortuijn vermoord. Het maakte veel indruk op me en deze gebeurtenissen in combinatie met de druk van het constant groeiende bedrijf zorgden dat ik me in die periode helemaal niet goed voelde. Terugkijkend denk ik aan een burn-out.

Foto van Lechon Kirb - Unsplash

Ik kreeg iets met de moeder van een klasgenootje van David. Hij zat in die tijd op de Europese School in Bergen. Sherry was een Amerikaanse en haar man werkte voor Shell. Van deze actie heb ik nog altijd spijt, vooral van de pijn die ik David ermee heb aangedaan!

Sherry was een onvervalste golddigger - haar man verdiende best aardig maar ze wilde veel meer en dacht dat bij mij te vinden. Ik genoot van haar interesse (verstand op nul, enz.) en het leidde de aandacht af van de sores die ik voelde.

Bergen is een klein dorp en dat we vaak samen wandelden bleef niet onopgemerkt. Omber kwam er achter en ze vroeg me te vertrekken. Ik huurde een appartement aan zee en voelde me daar zo unheimisch en eenzaam dat ik mijn uiterste best deed Omber weer voor me te winnen. Sherry was verleden tijd want Omber had haar laten weten dat ze me bij een scheiding berooid achter zou laten. Sherry verloor direct haar interesse en haar werkelijke intenties waren daarmee wel duidelijk.

Na een klein halfjaar van huis begonnen Omber en ik opnieuw en ik stapte vol overgave in dat avontuur. Ik wilde voor haar en mij, maar vooral voor David, een stabiele basis om daar vanuit te kunnen genieten van het leven. Onze verhouding was sindsdien niet slecht maar wel meer afstandelijk. Helemaal goed is het niet meer gekomen.

Om meer rust te krijgen in het huis en meer rust voor het ondernemen huurde ik een kantoor op fietsafstand van het huis. De extra ruimte voelde weldadig aan en met de komst van twee nieuwe medewerkers steeg de omzet naar nieuwe records. Nederland was overgegaan op de Euro en daarvan verdiende ik er gemiddeld zo'n 25.000 per maand.

Foto van Travis Essinger - Unsplash

Het was tijd om de villa te verbouwen zodat die totaal voldeed aan onze wensen. Gedurende heel 2004 hadden we werkvolk over de vloer die onder meer een grote woonkeuken bouwden met daarboven een ruim kantoor voor mij. Het antieke Mechelse bureau uit 1850 gebruik ik nog steeds en daar zijn deze woorden ook op ingetikt.

Eén van de nieuwe werknemers op de zaak had als taak gekregen mij te vervangen als directeur wanneer ik er niet was. De lessen van de burn-out waren voor mij heel helder geweest: ik had een grens die ik maar beter kon respecteren! Die nieuwe man overtuigde me een forse kantoorunit in Heemskerk te kopen en nog een paar mensen aan te nemen. Ook wilde hij een extra productgroep erbij nemen: mannequins. Het moesten wel eigen ontwerpen worden en de geraamde kosten waren hoog. Ik ging met alles akkoord; het was inmiddels 2006 en de zaak draaide nog steeds top. Daarbij had ik meer vrije tijd dan ooit.

Toen kwam 2007, het jaar waarin mijn gezondheid en enorme dreun kreeg. Voor alle details lees de blogs "Doodziek". Omber was niet tevreden met hoe ik deze ziekte overleefde. Namelijk intens opgelucht maar wel nogal wazig. Ook waren mijn zakelijk ambities verdwenen. Ze meldde mij in maart 2008 dat ze wilde scheiden. Dat had ze duidelijk uitgebreid voorbereid (achteraf is alles zo heerlijk helder...) Omber had geen probleem mijn wazige ik zover te krijgen dat ik met al haar plannetjes akkoord ging. Zo raakte ik David kwijt, het jongetje van bijna 12 waar ik zo gek op was. Ik stak mijn Holding in de schulden om haar een half miljoen euro netto mee te geven en tekende voor een vorstelijke alimentatie voor haar en David. Ik mocht wel de villa houden maar die moest ik uiteindelijk met 6 ton onderwater verkopen nadat ook het tweede huwelijk een fiasco bleek.