Eerste huwelijk: Omber I

Mijn naam is Markjan en ik ben van 1965 dus intussen de 50 echt gepasseerd. Zoals de meeste mannen van mijn leeftijd voel ik me van binnen vaak een stuk jonger; 25 of 30 laten we zeggen. Het dagelijks leven laat ons echter met regelmaat weten dat dat een illusie is. Zoals wanneer je vrouw verzucht dat je toch eindelijk eens volwassen moet worden. Of als je na een lange zit wilt opstaan uit een diepe stoel. Je weet wel.

Foto van Annie Spratt - Unsplash

Na een serie van vriendinnetjes voor kortere of langere tijd ontmoette ik in 1994 Omber (Niet haar echte naam maar een planeet of een maanstand uit een boek van Jack Vance) Ik was verzot op haar lijf - blank en weelderig- en geest -donker en mysterieus-. Alles stak scherp af tegen mijn degelijke achtergrond. In haar benedenwoninkje in Alkmaar dronken we tot diep in de nacht thee en bespraken het leven met Enya en Clannad op de achtergrond. De seks was geweldig en uitputtend maar gelukkig hoefde ik me in die periode niet zo druk te maken over mijn werk.

Ik was sinds 1988 eigen baas en de orders liepen op dat moment al aardig door en vereisten niet mijn constante aandacht en aanwezigheid. Ik kon me focussen op Omber en dat deed ik graag.

Samen met goede vriend Peter was ik ondernemer. We hadden een bedrijf dat heel diverse producten importeerde en exporteerde. Eén van die producten was een uitgebreide lijn kleerhangers van een Duitse leverancier. Peter en ik konden rondkomen van de verkoop die we genereerden maar we werkten niet echt hard. Peter ging terug naar zijn oude baas in het voorjaar van 1994 en ik scoorde de eerste grote klant later dat jaar. In de nazomer ontmoette ik Omber.

Die winter was ik vaak in Polen waar diep in het binnen land een fabriek de productie deed. De omzet was mooi en de marge ook.

Op een snikhete zomerdag in '95 waren Omber en ik in Amsterdam omdat haar neef trouwde met een Hindoestaans meisje. Het werd dus een Hindoestaans huwelijk en dat is een zeer lange, zeer uitgebreide gebeurtenis met allejezus veel en lekker eten. Waar je wel allejezus lang op moet wachten. Omber en ik waren na uren van onbegrijpelijke rituelen flauw van de honger en erop uitgegaan om iets te eten te zoeken. Wandelend langs de Stadhouderskade realiseerde ik me dat ik vader wilde worden en een kind met Omber wilde. Ik zei dat hardop en Omber was gewillig om haar rol daarin op te pakken. Zij stopte met de pil en was al snel zwanger.

Foto van Kelly Sikkema - Unsplash

Ik was dertig, mijn zaak beloofde financieel succes, ik had een koopflat met drie slaapkamers en een auto. De basis was goed, toch?

We trouwden in februari 1996, ruim twee maanden voordat David werd geboren op Koninginnedag. We vonden het instituut huwelijk allebei niet echt belangrijk maar waren overtuigd van het feit dat het beter was met een kindje op komst.

Dat Omber niet zo lekker lag bij mijn ouders was nou eenmaal zo; zij zagen haar mysterieuze geest niet als een plus, gaven geen zier om haar weelderige lijf en hadden betere schoondochters zien langskomen in de jaren ervoor. De moeder en oma van Omber waren al even “bijzonder” en daar had eigenlijk ook bij mij best een alarmbelletje mogen afgaan. Zowel moeder als oma waren op een akelige manier verlaten door hun man en lieten geen kans voorbijgaan om daar smakelijk over te vertellen. Ik slikte die verhalen voor zoete koek, ben altijd dol geweest op een goed verhaal, en betrok het beslist niet op mijzelf. Ik hield van mijn aanstaande. Dat zou natuurlijk nooit meer ophouden en met een kind op komst hadden we veel om voor te gaan.

Dat die verhalen van schoonmoeder en -oma misschien wat gekleurd, opgeleukt en eenzijdig waren, kwam niet in me op. Dat slachtofferschap een zelfgekozen manier van leven kan zijn, wist ik toen nog niet. Het woord confabuleren was mij onbekend. Ik zou het voor het eerst horen zo’n vijf jaar na mijn scheiding van Omber.