Eerste huwelijk: Omber III

Een paar maanden later was het tijd voor onze luxe trip naar Vegas! Ik had de vlucht geboekt bij United Airlines omdat hun business class goede reviews had en ze bovendien een upgrade naar first class gaven op de heenreis. Dat klonk heel erg exotisch... Er waren in die tijd vanaf Amsterdam geen rechtstreekse vluchten naar Las Vegas: je moest altijd overstappen op een of andere hub. Bij United was er een vrij korte transfer in Detroit.

In terminal 3 op Schiphol stond er een lange rij bij de incheck voor de United-balie. Ik zag dat er ook een balie was voor priority passagiers en die moest dus wel voor ons zijn. Omber en ik liepen langs de lange rij ‘gewone’ passagiers en ik moet eerlijk bekennen dat dat een prettige ervaring was. Dezelfde guilty pleasure die je kunt voelen bij een frietje dubbel mayo, zeg maar.

Eigen foto

We hoorden een al wat oververhitte vrouw tegen haar man zeggen ‘waar denken zij heen te gaan, Harrie?’ Omber liet zich vilein hoorbaar ontvallen dat zij vandaag niet economy vloog. Niemand houdt ervan om in de rij te staan maar voor Omber was het duidelijk ook een manier om zich te onderscheiden van de massa. Ze heeft dat verhaal later vaak verteld op verjaardagen en feestjes. Altijd met een tongue in cheek attitude, vond ik. Dat was wel eens gênant.

Om in de eerste klas cabine te komen loop je door de business class naar voren. Het is daar al luxe en ruim dus je verkneukelt je omdat het alleen nog maar beter gaat worden. First is dan echt een verademing. Je wordt ontvangen met een glaasje champagne of verse jus en de stewardess gaat je voor naar je zetel. Stoel is hier geen adequaat woord. Ik herinner me dat er maar plaats was voor 6 passagiers dus het is ook heerlijk rustig.

In die tijd had je nog geen PES - personal entertainment system. Nu heb je dat vaak al in de economy class maar dit is nog voor de introductie van de platte schermpjes die dat mogelijk maakte. Omber en ik brachten ons eigen boek mee en in de cabine lag een uitgebreide selectie aan de nieuwste magazines en kranten. Je had wel die Tv’s die uit het plafond kwamen zakken met verschillende films en vluchtinformatie tijdens de reis.

Van de vlucht herinner ik me niet veel. Het zal ontspannen geweest zijn en snel voorbij. In Detroit stonden we weer met beide benen op de grond want op binnenlandse (VS) vluchten is First niet zo gek veel luxer dan Coach (economy). Evengoed niet slecht hoor. Nieuwigheidje voor mij was het stukje hete, lekkere, pizza (beste passagiers, met de complimenten van Domino’s Pizza serveren wij u vandaag…)

McCarran Intl. Airport is het Schiphol van Las Vegas en een fijne, ruime luchthaven om in de middag te landen. Het douane gedoe hadden we in Detroit al gehad dus je loopt eigenlijk gewoon door naar de bagageband en dan naar buiten. Aan de rechterhand is de officiële taxistandplaats en daar kan het wachten flink oplopen. Links kun je ook naar buiten en daar staat altijd wel een ronselaar die niet wil wachten. Toen kostte het iets van $ 20 om naar de Strip te rijden. In later jaren ging dat naar $ 30,-.

Treasure Island is een echt thema hotel waar ze er meer van hebben in Las Vegas. Kitsch zeker maar op zo'n grandioze schaal. Kijk dan: dit is toch alsof je op de set bij Pirates of the Caribbean bent?

Eigen foto

Misschien ligt het aan mij want ik kan ook heel blij worden van Disney Parijs en de Efteling. Als de illusie maar goed genoeg is. Eenmaal ingecheckt in het hotel -op de 36e verdieping- speciaal voor ons VIPS, werden we begeleid naar onze Tower Suite één verdieping lager. Een balzaal! Eerst een grote hal met dubbele deuren naar de woonkamer, een gastentoilet en een tafel voor de dingen die je bij de hand wilt houden zoals sleutelkaart, telefoon, kleingeld , wat dan ook. Ik heb zo’n plek hard nodig want anders zoek ik me iedere keer de pleuris.

Vanuit de grote woonkamer met enorme flat-screen (dat was toen nog nieuw en bijzonder) gingen dubbele deuren naar de slaapkamer en een andere deur naar een marmeren badkamer. De slaapkamer had ook nog een badkamer van hetzelfde roodbruine marmer maar met een jacuzzi. Aan het voeteneinde van het immense bed zat een sleuf waaruit nog een flat-screen naar boven kwam als je de goede knop kon vinden op de afstandsbediening die ook de verlichting, gordijnen en vitrage bediende.

Beide kamers keken via kamerbrede ramen van vloer tot plafond uit over de Strip. Buiten schemerde het al en de overvloed aan kleurige lampjes met donkere bergen in de verte was magisch!

Foto van Britta Preusse - Unsplash