Doodziek 3 - Tijd voor een neut

"Als ik dan zie dat de aneurysma op een goed bereikbare plek zit en behandelbaar is kan ik hem meteen onschadelijk maken. Dat is echt een fluitje van een cent.”

Tja, wat zeg je op zoiets? Ik zag dat David en Omber allebei natte wangen hadden van de tranen maar er speelde wel een flauwe glimlach om de lippen van mijn vrouw. Opluchting dat het misschien allemaal meeviel? Ikzelf voelde zeker weer hoop want onbewust had ik me voorbereid op slecht nieuws.

Dood? Dat leek me niet zo heel erg. Liever niet, natuurlijk. Maar een hersenbloeding en dan kwijlend in een rolstoel en bijvoorbeeld niet meer kunnen praten? Voor de rest van mijn leven? Veel erger!

Dus ik zei: “Dokter, laten we het zo maar doen!” We hebben nog een tijdje heen en weer gespard over zaken als de kans dat het morgen in één keer lukt (vrij groot denk ik), wat als het vanavond nog misgaat? (heel kleine kans maar waar kun je dan beter zijn dan hier…) Gaan we morgen mijn schedeldak eraf zagen om erbij te kunnen? (haha, nee hoor, we doen alles met een slangetje via de slagader in je lies.) “Ook een fijn vooruitzicht, Pap!” grapte mijn zoon.

Ik zag dat in het bed aan de overzijde Bob zat mee te luisteren terwijl mijn gezin en ik overwogen wat we allemaal nog meer zouden moeten vragen nu de man met de antwoorden voor ons stond. Ik on niets meer bedenken en was vooral vreselijk moe. Net zo heel vreemd na de dag die ik achter de rug had.

“Luister eens allemaal; ik ga nu eerst een uiltje te knappen want ik zit er helemaal doorheen.” Iedereen vond dat een slim plan en vijf minuten later waren Bob en ik alleen over in de kamer. Omber en David hadden mij sterkte gekust en waren op weg naar huis.

"Wat denk jij Bob?" begon ik, maar op dat moment smeet Bob, die iets zocht op zijn tafeltje, een tinnen melkbus vol glazen stuiters op de grond. Het kabaal was enorm. "GODGODGODVER, GODVERRR, GODGODGODVERDEGODTYFUS!!! ging Bob los, wild gebarend en molenwiekend met zijn behaarde armen tot de herrie weer dragelijk was.

Het bleek slechts te gaan om een blikje pepermunt en al snel gingen we beiden op onze knieën de kamer door om de ontsnapte snoepjes bijeen te rapen. De sfeer was goed, ik grinnikte en Bob vloekte opgewekt en we namen de tijd om elkaar beter te leren kennen. Bob was als 40-jarige onderzoeker verbonden aan Naturalis in Leiden omdat hij veel van kleine beestjes wist.

Hij woonde samen met Anja en hun twee dochtertjes. Een periode van zware hoofdpijn had aan het licht gebracht dat ook hij een aneurysma had. Bij Bob was die vrij klein maar wel wel opengebarsten. Er leek niet veel schade te zijn aangericht maar voldoende voor die akelige hoofdpijn. Bob wachtte nu op een operatie die gepland stond voor begin volgende week. Hij keek me aan en zei: “Buurman, mijn vriendin is een engel en ze heeft gisteren een mooie fles Macallan voor me meegenomen. Doe je mee?”

Mijn plotselinge vermoeidheid was net zo plotseling weer verdwenen en ik durfde me eigenlijk gewoon goed te voelen: ik mankeerde natuurlijk best iets ernstigs maar morgen kon het allemaal weer verholpen zijn. Intussen beleefde ik een interessant avontuur hier in Leiden en mijn kamergenoot bood me een heerlijke whisky aan. Een mooie single malt is één van mijn zwaktes. Later zou ik een prachtige verzameling oude, zeldzame whisky's opbouwen en veel distilleerderijen bezoeken in Schotland maar in 2007 wist ik alleen dat ik goede whisky lekker vond.

Niet veel later zaten we bij onze grote raampartij en keken vanaf de elfde verdieping over een zomerse namiddag in Leiden. Veel jonge mensen op de fiets, divers volk zittend en liggend op het gras in een parkje. Zo te zien had niemand een gevaarlijk aneurysma. Bob en ik hadden niets anders dan kartonnen bekertjes kunnen vinden en geen van beiden wilde de verpleging bellen voor de juiste glazen.

We voelden ons een beetje ondeugend met een neutje op de ziekenzaal. Als stiekeme rokers achter het fietsenhok op school terwijl we natuurlijk het recht hadden een borrel te drinken op onze kamer waar we niemand ermee lastig vielen.