Doodziek 2 - enter: Bob

Van de aankomst bij het LUMC in Leiden herinner ik me weinig behalve de eerste indrukken van mijn afdeling J-11 want die zijn overweldigend! Ik moest naar een kamer op de 11e verdieping waar neurologie is gehuisvest.

Ik was overgeheveld naar een bed met wieltjes en een van de broeders opende de juiste deur. We werden begroet met een hartgrondig "GOD TYFUS TERING!" Ik wist toen nog niet dat dat welkom uit medepatiënt Bob kwam en alleen maar betekende dat je zijn aandacht had getrokken. Een afdelingszuster die met ons meeliep zei vermoeid "nu even niet, Bob!"

Kapitein Haddock uit Kuifje

En zo wist ik opeens hoe die bijzondere man heette waar ik een kamer mee zou delen. Bob bezette een van de vier bedden in de grote kamer en ik werd tegenover hem geïnstalleerd naast de raampartij die uitkeek over Leiden Centraal Station.

Omber kwam niet veel later met een rolkoffertje. Daarin had ze snel wat kleding gestopt, mijn toilettas en het boek waar ik in las. Waarschijnlijk een dikke pil van Stephen King. David was ook mee, vloog op me af en knuffelde me stevig. “Weet je al iets?” zei hij met niet helemaal vaste stem. Omber keek me ook aan in afwachting van het antwoord.

“Dikke paardenlul” riep Bob vanaf de overzijde, daarmee onmiddellijk en terecht de volle aandacht van mijn gezin opeisend. Vooral David was aangenaam verrast met deze wending en hij ging zich even voorstellen. Bob gaf David een ferme hand en vertelde zijn naam.

“Ja, sorry man, dat gevloek floept er bij mij constant uit. De dokter staat voor een raadsel en mijn vrouw geneert zich een ongeluk maar ik kan er niets aan doen” “Maar u kunt nu dus wel een normaal gesprek voeren” zei mijn slimme zoon. “ja, dat klopt, het vloeken blijft meestal weg als ik me focus op een gesprek. Zodra ik nergens bewust aan denk en mijn hoofd dus de vrije hand krijgt, komt er een partij bagger uit.”

“Weet je jongen, ik heb afgelopen week een hersenbloeding gehad en waarschijnlijk is er daarbinnen iets beschadigd. Gelukkig ben ik er nog en omdat ik verder niets lijkt te mankeren mag ik vast snel weer naar huis. Hopelijk verdwijnt mijn stukje Tourette vanzelf” David wist wat het Tourette syndroom betekende want dat had hij op TV gezien. Hij had het al wel eens als excuus gebruikt toen hij een standje kreeg vanwege grof taalgebruik. Dan smelt je hart een beetje…

Terwijl mijn vrouw en zoon nog bij me waren kwam er iemand binnen. Duidelijk type dokter: witte jas, stethoscoop om de nek en clipboard in de hand. Enkele pennen in het borstzakje. Dat was de eerste keer dat ik dr. Brouwer ontmoette. Hij keek even schichtig naar Bob, maar dat kan ik me ingebeeld hebben, want we hielden Bob allemaal in de gaten.

De man liep op mij af, schudde mijn hand en toen die van Omber en David. “Daar ligt u dan mijnheer M., vanmorgen nog niets aan de hand in uw leven en nu bent u mijn patiënt! Ik ben dokter Brouwer en ik heb hier de MR-foto die collega Tjang een uurtje geleden mailde. Valt u iets op?” Die grijze vlek in het midden leek me er niet thuishoren en dat zei ik ook. “Dat is een zeldzame aandoening daar in het midden, mijnheer Mul, het heet in ons vakgebied een Giant Aneurysm, een enorm aneurysma dus. En u heeft er eentje.” Ik verwachtte een galmende stem uit de intercom te horen met iets als: “en Pierre, wat heeft deze kandidaat gewonnen?” De dokter bleef mij verwachtingsvol aankijken dus kennelijk was het mijn beurt. “Hoe nu verder?” was het enige dat ik kon bedenken en eigenlijk ook het enige wat me bezighield op dat moment.

"Ik zal je uitleggen waar we staan. Is tutoyeren okay?” Ik vond dat geen probleem. Dokter Brouwer ging verder: “2% van alle mensen heeft een aneurysma in het hoofd, dat is een uitstulpinkje bij een zwak punt van een ader gevormd door de druk van het bloed dat er door stroomt. Zolang dat uitstulpinkje, een ballonnetje zeg maar, niet barst en een bloeding veroorzaakt, is er weinig aan de hand.

Op deze foto zien we een enorm groot aneurysma dat we een giant aneurysm noemen en die hebben helaas als kenmerk dat ze blijven groeien. Dat is echt heel zeldzaam en ik heb er slechts één keer eerder eentje gezien. Net als een ballon die steeds verder opgeblazen wordt komt er een moment dat het aneurysma knapt.

Tot die tijd levert de groei ook problemen op omdat de omliggende hersenen verdrongen worden. Dan ontstaan klachten zoals de spookgeuren bij jou. Jouw ballon is nu zo groot dat mijn collega Tjang het raadzaam vond niet af te wachten en je hierheen te sturen. Het had nog jaren goed kunnen gaan maar je kunt ook vanavond nog een zware hersenbloeding krijgen met ernstige gevolgen.

"Wat ik voorstel is dat ik morgenochtend een kijkje ga nemen in je hoofd om te zien wat de beste behandelmethode is. Als ik dan zie dat de aneurysma op een goed bereikbare plek zit en behandelbaar is, kan ik hem meteen onschadelijk maken. Dat is echt een fluitje van een cent."