Doodziek 1 - Spookgeuren

2007 was tot dan toe een succesvol jaar geweest. Mijn zoon David was op Koninginnedag 11 geworden en ik was net 42. We woonden in een heerlijke villa in St Pancras en de zaak bleef elk jaar meer geld genereren. Wat kon er misgaan?

Op 1 juni van dat jaar fietsten David en ik door de Egmondse duinen toen ik opeens iets vreemds rook. Het leek uit de bosjes lang het fietspad te komen. Ik stapte af om uit te zoeken wat de oorzaak kon zijn maar zag zo gauw niets. David was ook gestopt en vroeg wat er was en ik zei ‘ruik je dat niet?’ ‘Nee’ zei hij en ik merkte dat de geur er al niet meer hing.

We fietsten gezellig verder en het gebeuren was me al snel ontschoten. Tot ik midden in de nacht wakker werd van dezelfde vreemde geur maar veel sterker. Ik herinner me dat de associatie die ik erbij had best bizar was; namelijk de geur van oud hout onder water. Hoe kon ik dat ooit geroken hebben??

Omdat Omber en ik altijd met een raam open sliepen was mijn eerste idee dat de geur van buiten moest komen. Ik ging uit bed en stak mijn hoofd uit het raam maar ik rook niets dat niet paste bij een lauwe lentenacht in een Noord-Hollands dorpje. De geur hing nu ook niet meer in de slaapkamer en het was precies op dat moment dat ik voor het eerst dacht dat er iets met mij aan de hand kon zijn. Rook ik een rare geur die er niet was?

De volgende dag was ik op het inloopspreekuur van de huisarts. Ik ben geen hypochonder en loop eerder te lang door met kwaaltjes dan dat ik ergens meteen in de wachtkamer ga zitten. Deze keer leek het een goed plan om de huisarts te raadplegen. De goede man wist vele redenen waarom er niets aan de hand zou zijn maar stelde toch voor om een scan te laten maken in het Medisch Centrum Alkmaar. "Gewoon, voor de zekerheid." Bij hem hoorde ik ook voor het eerst de term Phantom Smells - spookgeuren.

Ik kon dezelfde middag in Medisch Centrum Alkmaar terecht. Waar maak je dat nog mee? Het was mijn eerste MRI scan en iemand die er ooit eentje ondergaan is, weet dat het lang duurt en een teringherrie is! Je wordt in een soort zonnebank geschoven en je krijgt een koptelefoon op met muziek die beslist niet boven het gehamer van de scanner uit komt.

Je krijgt ook een bril met ingenieuze spiegeltjes waarmee je over je voeten naar buiten kunt zien. Wat daar het nut van was weet ik nog steeds niet. Misschien om in de gaten te houden of iemand je sokken gapt. In je hand krijg je een kleine joystick met een paniekknopje om te gebruiken als je er nu meteen uit wilt. Verder moet je stil liggen en gewoon de procedure doorstaan.

Daarna zit je in een wachtkamer tot de mensen die ervoor doorgeleerd hebben klaar zijn om je de uitslag te geven. Na vijf minuten wachten met Omber kwam een zuster ons vertellen dat het iets langer ging duren omdat er een neuroloog bij geroepen zou worden. Meer wist ze niet, ik moest nog even blijven wachten. Ik geloof niet dat mijn vrouw en ik verder nog veel tegen elkaar gezegd hebben hoewel er geen andere mensen in die wachtkamer zaten. We hadden het beiden te druk met onze eigen gedachten waarschijnlijk.

Hersen aneurysma - Wikipedia

Het was dr. Tjang die me opwachtte nadat we eindelijk werden geroepen. Ik verkeerde in een vrij wazige toestand (wat overkomt mij nou??!) maar herinner me een man met normaal postuur en een duidelijk Aziatische achtergrond die wijzend op een verlichte foto aan de muur uitlegde dat ze iets ontdekt hadden waar iets aan gedaan moest worden. Het was vast iets specifieker dan dat maar het kwam er wel op neer.

Tjang had al geregeld dat ik per direct met de ambulance naar het LUMC in Leiden vervoerd zou worden. Daar zou een zekere dr. Brouwer wel vertellen hoe het verder moest want dat wist Tjang ook niet. Een operatie? Zeker, zo snel mogelijk. Kans op overleven? Wat een vraag! Geen zorgen maken; dr. Brouwer is een top neuroloog!

Van Alkmaar naar Leiden is vijftig minuten met de auto maar zeker tien minuten sneller in een ambulance met sirenes aan. Omber zou later komen met onze auto na eerst thuis zoon David en wat noodzakelijkheden op te halen. We wisten nog helemaal niets behalve dat er iets goed mis was. Dat ik minstens enkele dagen in het ziekenhuis zou liggen leek wel zeker...

Intussen lag ik in de ambulance best lekker op zo’n stretcher bed geflankeerd door twee sympathieke broeders. Ik weet hun namen allang niet meer maar hun oprechte vriendelijkheid leidde me af van wat anders best een deprimerende rit had kunnen zijn. Ik betrapte me erop dat ik grapjes maakte. Morbide humor of stress gezwam? Ik weet het niet.

Ik was 42 en wist vrij zeker dat doodgaan alleen gold voor anderen. Ik was nooit ziek of verkouden, had een aantrekkelijke vrouw en een slim zonnestraaltje als zoon. Ik verdiende meer geld dan ik kon uitgeven en had een baan die mij alle hoeken van de wereld liet zien.

Ik kon die patiënt in de ambulance op de A44 gewoon niet zijn; ik had alles en moest nog zoveel! Maar er zat iets in mijn hoofd dat er niet thuis hoorde en dat kon een spaak in het wiel steken..