Sella IV

De financiële crisis was inmiddels een paar jaar aan de gang en ook mijn bedrijf begon de gevolgen te merken. Ik halveerde mijn salaris en zag af van winstuitkeringen over voorgaande jaren. In privé stelde ik voorzichtigheid voor met onze uitgaven maar Sella wilde zich beslist niet neerleggen bij een afname van onze welvaart.

Ze had wel ideeën hoe we weer meer konden verdienen: ik kon harder werken of zij kon geld verdienen met haar computer hobby's. Ze was bijvoorbeeld weken bezig geweest met het componeren van een liedje waarvoor we een keyboard en wat andere kostbare hardware hadden aangeschaft. Via online kende ze een Israëlische dj aan wie ze de opname stuurde. Nooit meer iets gehoord.

Ook dong ze mee naar design opdrachten voor nieuwe logo's of albumhoezen via speciale tender websites. Ze heeft één keer € 175 euro verdiend toen ze voor een lokale dansschool een poster mocht ontwerpen voor een salsafeest.

In januari 2014 was er weer eens een flinke schreeuwpartij. Sella maakte iedere keer op een bizarre manier ruzie; als ik na verloop van tijd geen lust of energie meer had om door te vechten bleef ze me al roepend achtervolgen. Ik kon de tuin in lopen, de weg op, of me opsluiten in een badkamer - ze bleef me achterna komen. En maar doorgaan en doorgaan met steeds weer dezelfde beschuldigingen, oude koeien, en narcistisch geratel.

Foto van Sianvash Ghanbari - Unsplash

Deze keer ging ze nog verder en gooide mijn e-reader naar mijn hoofd. Ik gaf haar een pets boven op haar hoofd en ze raakte in een onbegrijpelijke hysterie. Ze belde de politie en gilde dat haar man haar mishandelde. De wouten waren snel ter plaatse. Ik deed mijn best om ze uit te leggen dat mijn vrouw zich af en toe gestoord gedroeg en mij deze keer had "aangevallen" met een e-reader. Ik had daarop woedend gereageerd en geprobeerd haar in bedwang te houden maar van mishandeling was zeker geen sprake.

Sella bleef volhouden dat ze mishandeld was en aangifte wilde doen. "Dan nemen we uw man mee en moet hij minimaal 8 uur de cel in, mevrouw. Wilt u dat echt?" Ja, dat wilde ze echt. Ik begon te vermoeden dat dit allemaal een opzetje was om mij eens flink een lesje te leren. Waarom? Dossier-opbouw voor als het mis ging, laten zien dat ze macht had om mij werkelijk te beschadigen, straffen voor de verlaagde welvaart. Of alledrie, want met wat ik nu weet past dit precies in haar straatje.

Ik werd buiten achter in de politieauto gezet (met belangstellende buren toekijkend) en we reden naar het hoofdbureau in Alkmaar. Ik probeerde de agenten ervan te overtuigen dat ik erin geluisd was door Sella maar had kunnen weten dat dat zinloos was. Ze volgen een protocol bij huiselijk geweld dat de dader een afkoelperiode geeft in de cel als er aangifte wordt gedaan. In die periode van 8 uur wordt de aangifte verwerkt, de verdachte gehoord en de kinderbescherming ingelicht (dat leidde helaas tot een uitputtend traject dat nu, in 2020, nog steeds loopt)

Hetzelfde protocol stelt dat je na 8 uur wordt vrijgelaten. Het zitten viel wel mee maar ik had graag mijn e-reader bij me gehad! Ik sprak de gratis advocaat die mij werd toegewezen. Zoals de meeste mensen geen advocaat hebben omdat ze niet verwachten er eentje nodig te zullen hebben. Omdat mijn klap weinig voorgesteld had en zeker geen schade had aangebracht raadde mijn advocaat me aan vol te houden dat ik haar niet expres aangeraakt had.

Foto van Damir Spanic - Unsplash

Daarmee liep dit verhaal voorlopig af. Behalve dan het aandeel van de kinderbescherming waar ze een flinke opstartperiode kennen voordat er iemand in actie komt.

Terug in “het normale leven” heb ik tegen Sella gezegd dat ik stappen ging zetten om van haar te scheiden. Maar eerlijk gezegd liet ik het op z’n beloop.

In maart en april 2014 zouden we naar Israël gaan maar ik had daar weinig trek in en bleef thuis. Toen het gezin onderweg was hield ik de vlucht in de gaten op zo'n tracker app. Gedurende tien minuten rondom de landing kwamen er geen updates en raakte ik in paniek dat er iets gebeurd zou kunnen zijn met Polly en Adam. Op de bank bij mijn ouders thuis had ik mijn eerste en enige paniekaanval. Dat is een afschuwelijke en overweldigende ervaring! Ik vertelde huilend en trillend mijn ouders hoe mijn leven er werkelijk voorstond en natuurlijk was niet alles een verrassing voor ze. Het was duidelijk dat ik me nu echt moest losmaken van Sella.

Een paar dagen later (9 maart) was ik alweer aardig opgeknapt en deed ik een dagje vrienden in den lande. Ik reed langs een voormalig zakenpartner in Bergen op Zoom en bezocht aan het eind van de middag jeugdvriendin Henriette in Sassenheim. Ik vertelde over mijn problemen en zij vertelde dat het in haar relatie ook niet goed ging omdat haar man agressief tegenover haar oudste dochter was. Het was een fijn weerzien en op de terugweg in de auto voelde ik vlinders in mijn buik. In de week erna hadden we veel contact en we spraken af elkaar bij te staan in de aankomende scheidingen. De volgende dag vloog ik naar Spanje om mijn verjaardag te vieren bij broer Alexis.

Op 16 maart kwam ik terug en daarna zag ik Henriette weer. Ik had Spaanse ham voor haar meegenomen en herinner me nog dat ik zenuwachtig was om haar weer te zien. Ik vond haar erg leuk en merkte dat de vlinders er nog steeds waren.