Israël 4 - Nargeela

Het klinkt als de naam van een monster uit Lord of the Rings maar het is het Arabische woord voor waterpijp.

In een land waar net als bij ons op steeds minder plaatsen gerookt mag worden en een dalend percentage van de inwoners verslaafd is aan nicotine, wint de waterpijp snel aan populariteit.

Ik kwam ermee in aanraking na een geslaagd diner in een Bedoeïenentent. De nomadische Bedoeïenen wonen vooral in het zuiden van Israël. Ze hebben over het algemeen genoeg aan zichzelf en hun dieren maar steunen als het erop aankomt meestal de Palestijnse zaak.

Foto van Julie Kwak - Unsplash

Een enkeling scharrelt zijn kostje bij elkaar als ondernemer en dan vaak als restauranthouder. Het is vast niet toevallig dat de Bedoeinse, de moslim en joodse spijswetten erg op elkaar lijken. Dan is eten in elkaars keuken niet zo'n grote stap...

Op diverse plaatsen kom je dus een soort langwerpige partytenten tegen met vaak een stenen aanbouw waarin de keuken en bar gevestigd zijn.

Het restaurant heet gewoonlijk Sahara Garden of Desert Paradise maar ik at in de Taj Mahal; neer geplempt op een rotsig veld aan de Dode Zee. De naam leek me wat onzinnig omdat iets vergankelijks als een tent genoemd is naar iets eeuwigs als een mausoleum uit 1632. Heel eerlijk: het jaartal moest ik opzoeken...

Het eten was zo goed dat ik de eigenaresse beloofde haar zaak op te noemen in het stukje dat u nu leest. Gaat erheen!

Na de maaltijd van voornamelijk veel salades en bergen interessant gekruid vlees, werd mij een waterpijp aangeboden. Op mijn hoede door een vage bekendheid met het fenomeen sinds mijn troebele tienerjaren vroeg ik wat er gerookt werd. Het bleek gewone tabak met appelsmaak. Mijn vrouw had het al eens geprobeerd en verzekerde me dat het een heel milde rooksensatie is.

De nargeela van wel een meter hoog werd uitgerust met vers water, een sjoelschijf geperste tabak met, naar ik vermoed, geur- en smaakstoffen werd op zijn plaats geschoven. Daarbovenop kwam een gloeiend kooltje. Een lange plastic slang kreeg een nieuw monddopje en de wereld was gereed de heer Mul uit Noord-Holland een nieuwe ervaring te bieden.

Foto van Grav - Unsplash

Het voltallige personeel en nog wat voldane gasten hadden inmiddels strategische posities ingenomen om het spektakel te kunnen aanschouwen. Het blijkt dat voor het beste resultaat de sjoelschijf eerst lekker moet fikken en daarom dien je in het begin als een Miele aan het mondstukje te zuigen om een klein kringeltje rook te produceren. Wanneer een groep mensen je hartstochtelijk aanmoedigt harder te zuigen voel je je toch wat ongemakkelijk.

Enfin, met chronisch ingevallen wangen kreeg ik het voor elkaar de pijp stevig aan het roken te krijgen. De rook voelde inderdaad mild in de longen. Nog steeds voldoende om af en toe luidruchtig te hoesten, dat dan weer wel, maar veel lichter dan, zeg, een 'light' sigaret. De smaak en geur van groene appel is ook niet onaardig.

Ik was niet van plan u dit allemaal te vertellen tot ik weken later in de dikke vrijdagkrant (Sabbat) een artikel las over de stijgende populariteit van de nargeela in Israël. Niet alleen Arabische mannen van boven de veertig maar ook steeds meer Israëlische jongeren bevolken de theehuizen na schooltijd. Zo vindt al rokend een stukje omgekeerde integratie plaats en verdient de Arabische middenstand een shekeltje bij.

De regering maakt zich zorgen over de opkomst van de nargeela omdat men stelt dat veel jongeren op deze manier kennismaken met tabak. Nog een geluk dat de theehuizen strikt non-alcoholisch zijn, lijkt me dan.

Het stuk in de vrijdagkrant eindigde met de constatering dat ook het (soft)druggebruik onder jongeren hier zorgelijk is. Vooral wiet is populair en schijnt in grote hoeveelheden via smokkeltunnels vanuit Egypte via Gaza het land binnengebracht te worden. De regering kondigt aan daar harder tegenop te zullen treden en overweegt tegelijkertijd hoge kwaliteit wiet uit Nederland te importeren!

Foto van Gras _ Grun - Unsplash

De rest van het artikel stond in een missend katern dus ik had de tijd te overdenken voor wie die topwiet bestemd kon zijn. Netanyahu, de ultraorthodoxe minderheid of de complete legertop? Vredesregeling binnen handbereik, lijkt me! Toen de krant weer compleet was en ik verder kon lezen, bleek dat Israël de lijn Californië wil gaan volgen en wiet legaliseert voor mensen met chronische pijn. Waarom men dan automatisch aan Nederland denkt is een raadsel maar voor alle lezers met een illegaal zoldertuintje en Hollandse handelsgeest: neem contact op met de Knesseth en wie weet krijgt u een betere prijs voor de volgende oogst!