Israël 2 - Onrust

** Dit schreef ik in augustus 2011. Er is in de afgelopen jaren niet veel veranderd.

(behalve inmiddels Biden in plaats van Obama) **

-----

Familie en vrienden kennen mijn band met Israël; ik heb daar ook familie en vrienden en bezoek het land regelmatig. In 2010 heb ik er met mijn gezin ruim een halfjaar gewoond. In die tijd schreef ik voor de online editie van de Noord-Hollandse dagbladen diverse artikelen over mijn indrukken.

Deze zomer logeren mijn zwager en zijn vriendin bij ons en ze zeggen erg te genieten van Nederland. Met name al het groen, overal water in de vorm van slootjes, grachten en dergelijke, vriendelijke mensen en veel toegankelijke historie zoals musea, mooie binnensteden en waterwerken. Het is verfrissend om je eigen land door iemand anders' ogen te zien en we hebben inderdaad veel om trots op te zijn!

Foto van Nastya Dulhiier - Unsplash

Vanmorgen waren ze wat stilletjes en het werd snel duidelijk dat dat kwam vanwege de oplopende spanning in met name het zuiden van Israël waar ze wonen. Het begon met de recente aanslagen rond Eilat en nu vliegen er dagelijks tientallen raketten over de muur rond de Gazastrook. Mijn zwager is bezorgd dat hij binnenkort opgeroepen wordt om als reservist ingezet te worden als het weer tot een inval zou komen. Niet dat hij zijn land niet wil verdedigen maar hij heeft zojuist zijn verplichte drie jaar in het leger achter de rug en geniet nu van een jaartje sabbatical voordat zijn studie begint. De Israëlische wet verplicht hem beschikbaar te blijven tot zijn veertigste.

Zonder in de val te trappen van het kiezen van één partij en de ander als schuldige aan te wijzen, wil ik voor mijzelf eens uitwerken hoe het moet zijn ergens te wonen waar alle buren jouw volk haten. Waar je weet dat de bus die je neemt naar je werk of het restaurant waar je vanavond gaat eten precies dan opgeblazen kan worden door mensen voor wie het niet uitmaakt dat jij als loodgieter, leraar of moeder van drie dood achterblijft. Zo veel mogelijk vernietiging is de opzet.

Foto van Fabien Maurin - Unsplash

Dat was dertig jaar geleden ook al zo en misschien over dertig jaar nog steeds. Een oplossing lijkt niet mogelijk als beide partijen slechts genoegen nemen met alles. Ik heb nog geen Israëliër gesproken die gelooft dat het ooit vrede zal worden. De relatieve rust sinds er een muur om Gaza staat en op de Westoever veel Arabieren best tevreden zijn met hun stijgende welvaart is voor veel Israëliërs al voldoende om optimistisch in het leven te staan. Dat het er af en toe eens heftig aan toegaat rond Gaza of Libanon is een noodzakelijk kwaad maar het vertrouwen in het eigen land en het leger is groot en anders is altijd Amerika nog de dikke vriend hoe hardnekkig de geruchten ook zijn dat Obama stiekem een moslim is.

Nu lijkt het dus weer te escaleren en dat is steeds weer een angstige, rusteloze periode.

De steden die het dichtst bij Gaza liggen worden dagelijks opgeschrikt door het luchtalarm en dan moet iedereen de keuken, winkel of werkplek snel verlaten richting schuilkelders. Daar ben je dan waarschijnlijk veilig maar er moet toch altijd de angst zijn dat een familielid deze keer de pineut is of dat jouw huis straks in puin ligt met al je spulletjes erin.

Dit geldt allemaal net zo goed voor de Palestijnen die in de Gazastrook leven. Hoewel Israël probeert burgerslachtoffers te voorkomen is het stukje land zo overbevolkt dat dat lang niet altijd lukt.

Bijna dagelijks leest de hele wereld over geweld en tegengeweld in het Midden-Oosten en het kan mensen niet kwalijk genomen worden dat de werkelijke ellende achter elke actie niet tot hen doordringt. Maar het is wel eens goed je een voorstelling te maken van hoe het zou zijn om er je hele leven middenin te zitten in plaats van ontspannen bij de kachel in ons rustige, veilige landje.